Kenijska szkoła w Ngomeni

Od prawie trzech lat jestem związana z małą szkołą w Ngomeni, w niewielkiej wiosce na wybrzeżu kenijskim. Szkoła jest specyficzna, bo dzieli się na szkołę państwową i prywatną.

Dwie szkoły

Ta pierwsza to murowany budynek z dwoma dużymi klasami, w którym mają prawo uczyć się dzieci w wieku od trzech do sześciu lat czyli klasy zwane PPI i PPII. Na przeciwko murowanego budynku w odległości około dwudziestu metrów znajduje się się szkoła prywatna. W starych, bardzo zniszczonych lepiankach, w której to szkole uczą się dzieci od siódmego do dziewiątego roku czyli pierwsza, druga i trzecia klasa.

W szkole państwowej jest dwóch nauczycieli. Pobierają pensje z budżetówki. W szkole prywatnej też jest dwóch nauczycieli, których opłacają rodzice. Obydwie szkoły są bardzo biedne, oprócz zniszczonych tablic, kilku podniszczonych ławek i czterech sześciokątnych stolików praktycznie nie ma nic. 

Kenijska szkoła i jej potrzeby

Dwa lata temu kupiliśmy z mężem 10 ławek, z których bardzo ucieszyły się nie tylko dzieci, ale nauczyciele i rodzice. W październiku ubiegłego roku szkołę chciano zamknąć ze względu na brak pieniędzy na pensje dla nauczycieli. Z pomocą wielu darczyńców z Polski udało nam się szkołę uratować. W tej chwili mamy w szkole siedemdziesiąt dwoje uczniów. Zakupiliśmy książki dla każdego ucznia, zeszyty, ołówki, kredki, kredę dla nauczycieli (to też jest luksus dla kadry pedagogicznej).

Problem z nauczaniem

Nie jestem z zawodu nauczycielką, a zauważyłam, że pomimo zakupionych różnych pomocy typu plansze edukacyjne, czy różnego rodzaju kolorowanek z różnymi rebusami, matematycznymi, uczniowie nie robią żadnych postępów, egzaminy śródsemestralne wypadły na poziomie miernym. 

Być może sprawy miałyby się lepiej, gdyby dzieci umiały przeczytać i zrozumieć polecenia w testach, które są w języku angielskim. 

Nauczyciele rozmawiają z dziećmi w języku Guriama i to jest chyba główny powód słabych wyników. Kolejnym powodem to niedostateczna wiedza pedagogiczno – dydaktyczna kadry. 

Wsparcie merytoryczne z Polski

W związku z tym poprosiłam moja przyjaciółkę Sylwię Janiak vel Kubiak, aby w ramach wolontariatu przyleciała do Ngomeni i  zrobiła taki szybki kurs pedagogiczny nauczycielom. Wraz z Sylwią przyleciały Katarzyna Gierad i Ernesta Sobiecka. Wszystkie panie są nauczycielkami z wyższym wykształceniem pedagogicznym, a co najważniejsze władają biegle językiem angielskim. 

Panie swoją znajomość rozpoczęły od zorganizowania posiłku dla dzieci i rodziców w postaci tradycyjnej, aczkolwiek świątecznej potrawy jaką jest pilau. Podczas gdy mamy gotowały ten pyszny posiłek, panie nauczycielki z Polski nawiązały bardzo przyjazne relacje z dziećmi angażując je w wiele zabaw. Stałam z boku i obserwowałam te moje dzieciaki z jaką ochotą i radością uczyły się nowych zabaw. To jak śpiewały afrykańskie piosenki, jak się śmiały. Mamy, które przygotowywały posiłek również uczestniczyły w tych zabawach, ale nie tylko. One też tańczyły zachęcając moje przyjaciółki do wspólnej zabawy. 

Sama uśmiechałam się tak zwyczajnie sama do siebie, bo to jest coś pięknego patrzeć na dzieci i dorosłych, którzy potrafią się cieszyć ze wszystkiego, zorganizować tańce i śpiewy wystukując melodie na bukłaku po wodzie, który w tym wypadku służył im za bęben. 

Kenijska szkoła i kurs dla nauczycieli

Od poniedziałku Sylwia, Kasia i Ernesta rozpoczną kurs z moimi nauczycielami. Jestem ciekawa rezultatów i nawet jeśli cały projekt miałby nie przynieść oszołamiających wyników to myślę, że i tak przyniesie wiele korzyści Kenijczykom i bardzo dużo satysfakcji nauczycielkom z Polski. Ja jednym i drugim życzę powodzenia z całego serca. O tym jak nasza kenijska szkoła zyskała na tej obecności, jeszcze będę informowała.